جایی به نام بهشت وجود ندارد

چشمانم همچنان بسته بود ، آرام آرام چمن تازه را روی پوست صورتم احساس می کردم . دستم را مشت کردم ، واقعا چمن بود . چشمانم را به سرعت باز کردم
ابرهای سفید بزرگ در قعر آسمان درحال مهاجرت بودند. چنان خیال راحتی داشتم که انگار نه انگار با یک دنیا مشکل وارد اینجا شده بودم. نشستم . قلبم به خاطر چیزی که چشمانم دیده بود می خواست که بایستد. دشتی بی انتها پر از گلهای زرد تازه شکفته با ساقه های سبز و شفاف . نسیم خنک موهایم را روی پیشانیم ریخت . یا خدا . دستم را از زمین بلند کردم و به موهایم کشیدم . موهای خشک و مجعد من لخت و بلند شده بود. اینجا خود بهشت بود. ناگهان از جایم جهیدم که بدوم . می خواستم از خوشحالی جیغ بکشم که همه جا تاریک شد و صداها تغییر کرد . اول ترسیدم و بعد یادم آمد . صدایی فریاد می کشید و یکسره تکرار می کرد: جایی به نام بهشت وجود ندارد
کسی چیزی را که محکم به دور سرم بسته شده بود باز کرد . در اتاقی بودم که چند لحظه پیش وارد آن شده بودم، تقریبا تاریک و خفه. پر بود از بوی عرق دو نفری که معلوم بود تمام روز را آنجا هستند . دستانم هم باز شد . از روی صندلیی که مثل صندلی دندانپزشکی بود بلند شدم . یکی از آنها دستم را گرفت و به طرف در هدایتم کرد . در را باز کرد و نور انگار چشمانم را ذوب کرد . صداها بلندتر شده بود : جایی به نام بهشت وجود ندارد . پسر جوانی که روی چهار پایه ایستاده بود برای جلب توجه بیشتر آدمهای درون پارک گاهی این جمله را هم می گفت : چیزی رو که بهتون وعده دادن رو از نزدیک ببینید و لمس کنید
راهم را از بین جمیعت باز کردم . کسی پرسید: چطور بود؟
سرم را تکان مختصری دادم و راه افتادم. در میان تصاویری که از ذهنم می گذشت یک جمله دایم تکرار می شد : کاش پول بیشتری همراهم بود