تو خیابون راه می رفتم یعنی تو پیاده رو، فکرم رفت پیش دوستایی که رفتن جای دیگه و میرن و دیگه تا کی که ببینیشون، بعد یه دفعه این دیالوگ حمید هامون اومد تو ذهنم و با خودم گفتم کجایی علی عابدینی ...

یادمه اولین بار با داییم تو کاشمر رفتیم فیلم هامون، سینما پر آدم بود حتی ردیف وسط رو زمین نشسته بودن و می خندیدن، عجیبه الان دارم فکر می کنم اون چه استقبالی بود از اون فیلم تو یه شهر کوچیک ، به جان خودم ته سرم صدای خسرو شکیبایی گفت مردمان ده ما کات را می فهمن

روحش شاد